Keşke, keşke, keşke hep keşkelerle geçti hayatım ipi sapı belli olmayan bu dünyada bir umut arıyorum . Belki biri elini uzatır da yalan olan o hayal dünyasına çeker beni . Hani beni seviyordun, hani hiç bırakmayacaktın, hani daha çok su savaşları yapacaktık, beraber bisiklet yarışları yapacaktık. Hani lan nerde kaldı o yalanlar. Kahretsin bıktım hep o aynı alarm sesinle uyanmaktan, bir kere de senin sesinle uyanıyıyim , şu kahpe dünyaya gözlerimi mutlu bir şekilde açayım .
Neyse ya onun hayatta olması bile yeter bana. Ne lan bu dünyanın hali , bir kere de bize gülse şu dünyanın yüzü. Boş versene ya anca rüyamızda görürüz biz o kahpe yüzü. Sensiz geçen her gün – gerçi sensiz geçen güzleri günden saymıyorum da – gittikçe ağrı basıyor senin çalıp gittiğin sol yanıma. Her gün okulda kimse duymasın diye yalnız ağlardım, o üzülmesin diye görünmezdim ona pek, göz göze geldiğimizde canımdan can giderdi. Herkes ne saçmalıyor ya “ unut lan gelmeyecek takma kafana “ diyor. Unutmak o kadar kolay mıydı be kardeşim? O bana bakan gözlerini, o güzel gülüşünü, Haa bir de kendime yediremediğim başkasını sevişini. Söyle şimdi unutmak öyle kolaymı lan söylesene bana. Lan AŞK benim neyime? Kim ne yapsın beni, ama işte bir umuttur ki şarkılarla kafayı bulup çıktık aşk deden geri dönüşü olmayan bu yola. Karşıma yine sen çıtın ne yapayım içimdeki nefret birden uçup gitti… İçimi içime sığdıramadığım sen doldurdun yerini. Ama söylesene be kadın o kaybettirdiğin güven bir daha geri gelir mi ? Onca olan şeyden sonra seni eskisi gibi sevebilir mi bu yorgun kalbim ? Sen hep pişmanım dedin, ben benim kaderim olan seni seçerek affettim. Yine terk ettin yine terk ettin. Çok seviyorum lan seni anla artık dön bana, çok mu zor lan sevmek az da olsa değer vermek ... Ama ne yaparsan yap kendini benden nefret ettiremesin bunu da bil. Ben gecenin bir yarısı yazarken uykusuzluktan morarmış göz altlarımın, gözlerimden döktüğüm onca acı damlalarının bedeli ne lan ihanet mi ? Acı mı ? Bu kendimi yokluğunla kaybettiğim şehirde kendimden bir başkalaşıyorum yavaş yavaş tükeniyorum… Sen geldiğinde çok geç olacak ben benliğimden çıkmış olacağım… Ama zaten senin bir gülüşün bir bakışın alır aklımı başımdan her gün olduğu gibi tekrar aşık olurum sana , şimdi sen bunu okuyorsun belki benden nefret edeceksin, bir daha yüzüme bile bakmayacaksın benim aklıma geldiğin her zaman yanımda olmadığın gibi, nasıl olsa her bir aşkın sonunda ayrılık vardır demi ben bunu bile bile sevdim lan seni, o günün geleceğini korkarak bekliyorum bir gün gelecek ve de o gün senin için her şey bitecek ama benim asıl hayatım başlayacak toz pembe olmayan gerçek hayat. Şu an karanlıktayım benim tek ışığım sensin eğer sen de gidersen ben kaybolurum ... Işığımı tutan kişi olur musun peki ?